Jak wzmocnić więź dziecka z ojcem?

Ojciec odgrywa ważną rolę w życiu dziecka. O ile jednak pomiędzy matką a potomkiem jest naturalna więź, o tyle tata musi ją sobie wypracować. Nie wystarczy, by był. Musi działać, by zaistnieć w życiu dziecka. Podpowiadamy, jak można wzmocnić więź dziecka z ojcem.

• Noworodek a ojcostwo
• Więź przedszkolaka i ucznia z ojcem
• Budowanie więzi z nastolatkiem

Noworodek a ojcostwo

Nie ma co zaprzeczać, że dziecko z matką od początku wiąże silna więź. Maluch rośnie w jej łonie, słyszy bicie jej serca, głos, po porodzie ma kontakt z jej skórą, poznaje jej zapach. Tak więc z pewnością do 3. roku życia to matka jest dla niego najważniejsza. Mężczyzna powinien więc włączyć się do opieki nad dzieckiem, aby móc budować więź. Jeśli będzie tylko raz na jakiś czas, wówczas nie będzie emocjonalnej bliskości.

Budowanie relacji z dzieckiem od pierwszych chwil życia to kangurowanie. Dlatego po porodzie mamie kładzie się dziecko na klatce piersiowej. Musi poczuć bezpieczeństwo. Nic nie stoi na przeszkodzie, by i ojciec przytulał maluszka najczęściej, jak to możliwe.

Nocą wstawać do dziecka powinien też ojciec. Zwłaszcza, gdy to nie wina głodu, ale np. kolki, czy inny lęk. Pociecha będzie się czuła bezpieczniej.

Nie bez znaczenia jest też głos. Tata może dziecku czytać na dobranoc, opowiadać historie. Niskie tony uspokajają, usypiają maluszki. Według naukowców to dzięki nim szybciej, chętniej zaczną gaworzyć, a potem lepiej potrafią sygnalizować swoje potrzeby.

Jeśli mężczyzna jest zapracowany, powinien przynajmniej w weekendy aktywnie uczestniczyć w życiu dziecka. Warto szukać też obowiązku typowego dla ojca, np. kąpieli.

Wygłupy to idealny sposób na tworzenie więzi z dzieckiem. Zwłaszcza figlarne, nieco ekstremalne, takie jak turlanie, „samolot”, czy gonienie na czworakach. Ojcowie powinni dopingować maluchy do chodzenia, są mniej przewrażliwieni. Wszelkie upadki potrafią obrócić w żart, dobrze motywują.

Więź przedszkolaka i ucznia z ojcem

Dziecko od 3-4 roku zaczyna interesować się ojcem. To moment, gdy zaczyna być dla niego autorytetem. Właśnie dlatego przy nim jest grzeczniejsze niż przy mamie. W przedszkolu często przechwala się tym, kim jest ojciec, co ma i jaki jest.

Właśnie dlatego istotne jest, by w tym czasie uczestniczyć aktywnie, ale i świadomie w życiu dziecka. Nie kazać mu zając się sobą i nie przeszkadzać, a samemu zajmować mu czas. Nawet na własne sposoby, takie jak zabawa w chowanego, wspólne prace remontowe (dla dziecka podawanie śrubokrętów, trzymanie młotka, czy liczenie gwoździ jest zadaniem godnym mistrza), wycieczki za miasto. Oczywiście można zagrać wspólnie na konsoli, czy w grę planszową, jednak należy skupiać się i na innych aktywnościach.

Dla dzieci zwłaszcza cenne jest dzielenie się z nimi swoją pasją. Jeśli tata kocha łowić ryby i zabierze dziecko na wyprawę, pozwoli usiąść na motocyklu, założyć kask lub weźmie na mecz piłki nożnej – to dziecko na długi czas będzie rozanielone. Nie mówiąc o tym, ile dzięki temu ma się tematów do rozmów i jak rośnie autorytet ojca w oczach dziecka.

Warto wpuścić czasami dziecko do swojego świata. Pozwolić mu „poprowadzić” samochód, uczestniczyć w spotkaniu z dorosłymi znajomymi, a nawet przyjść do miejsca pracy. To tajemniczy, nieznany świat, któremu oddajesz dużą część siebie. Warto pokazać go dziecku.

Dobrym sposobem na budowanie więzi z dzieckiem i uczenie go dobrych zachowań, jest dobroczynność. Może to być pomoc schorowanemu sąsiadowi, zawiezienie paczki do domu dziecka, schroniska, noclegowni dla bezdomnych. To okazja do poruszenia trudnych tematów o chorobie, śmierci, samotności, nałogach, biedzie.

Budowanie więzi z nastolatkiem

Niestety o ile wiek przedszkolny i szkolny jest tym, w którym ojciec gra pierwsze skrzypce, o tyle w momencie, w którym dziecko wchodzi w okres nastoletni zazwyczaj się to kończy. Tata już nie jest ideałem. Ważniejsi są koledzy, sportowcy, muzycy itd. Zdarza się, że to czas kwestionowania autorytetu, dziecko w ojcu zaczyna widzieć wady. To czas, by rodzice przyjęli wspólny front. Nie mogą dawać innych sygnałów, czyli mama „tak”, a tata „nie” i odwrotnie. Relacje z obojgiem rodziców ulegają pogorszeniu, nie można dopuścić jednak, by któreś z nich było na gorszej pozycji, a w efekcie później – odrzucone.